Waarom valt een landschapsfoto tegen?

De beleving van het moment wordt gekoppeld aan de foto bij de fotograaf. Bij het zien van soortgelijke foto's van anderen komt er herkenning en ook een herbeleving van zo'n momenten. Deze beleving is een deel van de communicatie tussen de maker en de kijker. Dat ondergraaft het argument 'alles is al gefotografeerd'. Ja, maar niet door mij. Ik wil dat ook beleven en dus gereed zijn om meer te genieten van foto's van anderen.

Wilfried schrijft :

... van zo'n momenten.

Het is :

- van zo'n moment
óf
- van zulke momenten

Met vriendelijke groet,

Hugo.

Ja, laatst reed ik naar mijn werk in de vroege morgen; nevel op het land en alles ademde rust en ruimte uit... en ik dacht; we kunnen nu wel een perfecte foto maken, maar zoals jullie hier al zeggen....je voelt dan niet de wind en je ruikt niet meer de regendruppels en de rust die er op dat very moment door je heen gaat...en ook ja; het is maar twee-dimensionaal...op een dom stukkie papier...of op een in elkaar geflanst beeldscherm; het blíjft knutselwerk, hóe perfect zo'n foto dan ook maar zal zijn...het blijft prutswerk....denk dan, als je door zo'n landschap rijdt en je bevangen wordt door het gevoel: 'hoe leg ik dit vast'...dít moment wordt mij nu gegeven; déze beleving en denk dan aan de Maker die er Zijn hand niet voor omdraaide dit te scheppen...

Nee, dat is het ook niet en zo bedoel ik het ook niet, maar in vergelijking met wát je op de foto zet, wel....je wilt uiteindelijk iets kopiëren...iets wat gemaakt is, niet door jou...

@hennie Kuijer, ik snap heel goed waar je op uit bent, maar houdt jouw geloof (een privézaak) erbuiten, want daar gaat het hier niet over.

Beste Nando, goede uiteenzetting met heel veel waarheden…het laten liggen, even afstand nemen, gemis van sfeergeluiden, opgewekte gevoelens… ook de reactie 2-dimensionaal vs 3-dimensionaal….
Het verklaart meteen veel waarom je soms met gemengde gevoelens naar eigen genomen beelden terugkijkt….
Ik heb van u al eens een presentatie gezien waarbij u heel serene rustige muziek bij jouw eigenste beelden gemonteerd had. En ook al was ik op dat moment niet aanwezig wanneer u die foto’s nam en het dus niet mijn persoonlijke inbreng was…en ik dus helemaal de foto’s niet ‘gewaar’ kon worden bij het vastleggen… Die muziek en de sfeervolle ontwikkelde foto’s geven toch een ‘eigen gewaarwording’ en een ‘idee’ hoe u dit heeft waargenomen. Je creëert op die manier zelf een persoonlijke sfeer bij andermans beelden.
Een ware kunst om op die manier voor anderen een sfeer te scheppen.

Er is voor beide iets te zeggen. Zowel direct terugkijken als ook het even laten rusten en dan nog eens kijken.
Ik selecteer tegenwoordig al 'in het veld' of ik iets op de foto zet of niet. Vaak weet je van te voren al of iets wat je eigenlijk wilt laten zien werkelijk in een foto te zien is of niet. Soms gaat het dan om een bepaalde sfeer of een hoogte/diepteverschil wat moeilijk vast te leggen is.
Direct terugkijken heeft bij mij vaak de functie van selecteren. Wil ik een foto houden of niet en zo niet, waarom niet. Later terugkijken brengt het moment weer terug en daar word ik vrijwel altijd weer heel blij van.

Selecteren in het veld doe ik eigenlijk nooit, of ik moet geheugen tekort hebben wat zelden voorkomt. Ik heb al vaak gehad dat een foto die in het veld mislukt leek te zijn toch iets had wat ik later ergens voor kon gebruiken, misschien niet het moment wat ik wilde weergeven maar juist iets heel anders. Ik kijk liever thuis terug en filter dan uit, dan komt de sfeer meestal ook weer terug en ook de mislukte foto's zijn vaak leuke herinneringen

@hennie Kuijer Lekker belangrijk, de boodschap is toch aangekomen? Of bij jou niet? (was ik vergeten erbij te zetten)

Helemaal eens Nando. Op zo'n klein scherm ziet alles er scherp uit. Dat zelfde geld voor gepubliceerde foto's bekijken op een smartphone. Daarom bekijk ik de foto's van jou en anderen op een groot computerscherm, want dan zie je ook meer details.

👍😄

Dit klopt. Kwaliteit van de foto is vaak wel goed, maar de magie is er een beetje af. Ik ga mijn foto 's ook altijd meer waarderen naarmate ze ouder worden.

Vroeger maakten men diaporama's. Dat was uiteraard met diapositieven. Vier projectoren in overvloeïng. Dat was een heel gedoe en ook een verhuis als je op verplaatsing ging.
Nu maakt men hetzelfde maar men noemt dat digiporama's of digireeksen. Je neemt je laptop, een beamer en een luidspreker op bluetooth mee en dat is alles (een scherm staat er meestal).
Ieder jaar in januari heb je in Gilze-Rijen in de feestzaal 'De Boodschap' een studiedag. Daar worden een 20-tal digireeksen geprojecteerd.
Vroeger stonden die in een .exe file. Nu moet dat in Mp4.
Vermits ik alleen .exe-files heb en ik weet dat de PC's daar moeilijk mee kunnen doen zal ik eens van een reeks een Mp4-file maken. Maar geef me even tijd.

Kunnen we eens afspreken van één reactie per arikel? Voordat het verzandt in discussies. Vind dat sommigen wel steeds erveel aandacht vragen.

Groet Lauran

Lauren, moeten we dan lootjes trekken wie iets mag zeggen? Je hoeft ook niet alles te lezen als je het te veel vindt. Ik vind het leuk om te lezen hoe anderen over iets denken of hoe ze iets doen. Je kunt er altijd iets van opsteken.

@martinphili, je zou een workshop met een landschapsfotograaf kunnen proberen. Het gaat om de juiste compositie, mooie lichtval, etc. Dat heeft mij ook geholpen.