Wildlife en natuurfotografie in 'Quick Draw'

zondag 19 februari 2017, 14:28 door Tanja Thomas | 9.314x gelezen | 8 reacties

Het afgelegen wonen, hoog in de bergen van Methow in Washington State, USA heeft natuurlijk grote voordelen als het gaat om natuur en wildlife fotografie. De mogelijkheden voor het spotten van wildlife en het ontdekken van mooie natuur-objecten liggen hier letterlijk voor het oprapen.

Het fotograferen van al dat wildlife lijkt echter gemakkelijker dan het is. De wilde dieren in dit gebied zijn echt 'wild' en totaal niet gewend aan mensen.

Daarnaast is de grootte van het gebied enorm en moet je heel wat kilometers afleggen. Je dient al over veel vaardigheden te beschikken als je wildlife überhaupt wilt spotten.

En je kunt je wel voorstellen hoe snel je moet zijn om er dan ook nog een (liefst een 100 procent perfecte) foto van te schieten. Verderop zal ik dieper ingaan op dit soort uitdagingen die ik zal illustreren met enkele voorbeelden.

soms moet je snel zijn in de ochtend...

Quick Draw

Mijn manier om wildlife te fotograferen werkt op een iets andere manier dan het simpelweg ergens urenlang verborgen te gaan zitten wachten onder een camouflagenet, uitgerust met statief en telelens. Hiervoor kan ik simpelweg het geduld niet opbrengen.

Zoals ik in mijn biografie al aangegeven heb is mijn motto 'Quick Draw'. Een woord dat mijn man en ik gebruiken om altijd standby te zijn en snel te reageren met je fotocamera om zodoende geen moment van toevallig voorbij hoppend wild of een interessante lichtval in de natuur te hoeven missen.

'Quick draw' houdt voor mij ook in dat als de gelegenheid zich aanbiedt, ik als een speer opspring uit mijn warme bed, mijn camera en pantoffels grijp en meteen naar buiten de sneeuw in ren, slechts gehuld in een ochtendjas.

En dat allemaal voor een mogelijk goed shot van wildlife dat vaak in de directe omgeving te vinden is. Bij dit soort gelegenheden komt het natuurlijk erg goed uit dat we geen nieuwsgierige buren hebben...

Apparatuur

Ik gebruik op dit moment dan ook Tamron lenzen op mijn Nikon D5100 en D90 camera's die op vele situaties in kunnen springen, zowel voor macro-, tele- als landschapsfotografie. Ook gebruik ik lenzen met een wijd zoombereik, zoals de 18-200 en de 16-300mm.

Niet voor iedereen de meest gewenste lens voor mooie fotografie, voornamelijk door het gewicht en wat mindere kwaliteit door het enorme zoombereik. Objectieven met een vast brandpunt presteren dikwijls beter als het om mooie bokeh en scherpte gaat.

Maar voor het 'real life' weergeven van dit landschap met zijn wilde dieren en ruige natuur, met daarbij de totaal onverwachte en dikwijls spannende momenten maken deze lenzen wel zeer praktisch in gebruik.

Deze lenzen vragen om een snelle kundigheid, inzicht, en stabiliteit van je handen (het laatste natuurlijk vooral bij het gebruik van telelenzen). Hoe je in een ad hoc-situatie een zo mooi mogelijk beeld krijgt, dat is voor mij iedere keer weer een leuke uitdaging.

Afwegingen

Andere uitdagingen zitten bijvoorbeeld in het dragen van zware of minder zware apparatuur. Wat neem je mee als je weet dat je een zware klim in de bergen moet gaan doen waarbij je moet springen van steen tot steen over rivieren en langs watervallen en als je moet moet kruipen door dicht struikgewas?

Soms moet je het dan doen met slechts één camera met bijvoorbeeld alleen maar de 16-300mm lens. Een lens met dit enorme bereik is dan natuurlijk zeer welkom, het scheelt een enorm gesjouw! En je hoeft geen lenzen te wisselen waardoor je geen kostbare momenten hoeft te missen. Daarom worden deze lenzen ook vaak aanbevolen aan mensen die veel reizen.

Mijn huis in de bergen van Methow, ver weg van de bewoonde wereld

Wederzijds respect voor territoria!

Ook al lopen de beren, coyotes etcetera letterlijk door onze tuin, het blijft lastig om ze 'at close-range' te fotograferen. Dit komt doordat deze dieren respect tonen. Zowel voor mijn man als voor onze twee honden, die hun territorium afzetten in onze tuin.

Ja, je leest het goed; mijn man plast met opzet in de tuin, zodat beren, coyotes en/of andere dieren dit ruiken. Voordat je misschien je neus ophaalt bij deze gedachte en denkt 'wat vies', in dit droge klimaat en met deze grond vind je daar werkelijk niets van terug, tenzij het heeft gesneeuwd...

Urineren in de tuin

Zo ook na een regenbui. We hebben we hier eigenlijk nooit plassen die lang op de grond blijven staan. Alles wordt direct opgenomen door de grond en is een verrijking voor de voedingstoffen in de arme bodem.

Als ik zelf in onze tuin zou plassen, als een vrouwelijk 'dier', dan trek ik daarmee juist de mannelijke dieren aan. Leuk voor dichtbij-foto's, maar niet gewenst voor dagelijks veilig leven in de bergen.

Realiseer je dat ook maar als je als vrouw zijnde gaat kamperen in de bossen of bergen. Je kan dit natuurlijk met opzet doen om dieren aan te trekken, om mooie foto's te maken, maar houd dan wel rekening met wat het dan ook kan aantrekken; hij of zij zal je dan ook beter kunnen volgen. Is dit niet je opzet, zorg er dan voor dat je je 'uitwerpselen' maskeert of ingraaft.

Onverstoorbaar...

Ondanks bovenstaande waarschuwing waagt zich zo af en toe een wild dier heel dichtbij ons huis. Zoals bijvoorbeeld deze Northern Saw-whet Owl:

Saw-whet Owl
Deze uil is voornamelijk 's nachts actief. Hij is klein van stuk en heeft een onschuldige look, scherpe ogen en met een enorm jachtinstinct. Toch scheurt hij zijn prooien (bijvoorbeeld muizen en andere kleine knaagdieren) ruw aan stukken.

Ik vond deze zo lief lijkende uil slapend tegen de warme muur van ons huis in de winterzon. Hij was zo klein dat ik in eerste instantie dacht dat het hier een jong en wellicht gewond dier betrof. Gestoord door een van mijn honden vloog hij in een boom dicht bij ons huis.

Daarna liet hij zich totaal niet storen door mij en mijn camera en kon ik tot op 30 centimeter afstand van hem komen met mijn lens. Het licht was fel door de lage zon en ik probeerde uit verschillende hoeken de beste belichting op de uil te krijgen. Maar een wilde uil laat zich natuurlijk niet leiden.

Daarbij rekening houdend met het feit dat deze prachtige verschijning elk moment kon wegvliegen, moest ik snel beslissen hoe ik mijn camera zou instellen. Maak ik een foto alsof het dier voor mij poseert of houd ik er nu al rekening mee dat hij ineens weg kan vliegen? En wil ik zo'n mogelijke actiefoto daarnaast ook nog graag maken?

Soms is de instelling van mijn camera dan ook snelle keuze tussen een 'niet perfecte belichting' of een wat mindere scherpte. Maar wel eentje waarvan ik in beide situaties het beste kan maken.

Camera-instellingen:
Deze foto is gemaakt met de NIKON D5100 en mijn Tamron Lens 18-200 mm f/3.5-6.3 op ongeveer 30 cm afstand. Omdat ik in dit geval toch wat heb moeten inzoomen (150 mm) moest ik toch een iets snellere sluitertijd gebruiken (1/125e seconde). Omdat het overdag was en er veel licht was kon ik op een vrij lage ISO-waarde (200) fotograferen.

Ik heb iets moeten overbelichten ('plussen') om er geen silhouette van te maken en het hoofdonderwerp goed te belichten. Het diafragma staat op f/6.3 om toch voor de benodigde scherpte-ondiepte te zorgen. Anders komen takjes en andere ongewenste zaken die alleen maar afleiden van het hoofdonderwerp te scherp in beeld. Een aantal van deze takjes heb ik overigens weg-geshopt.

Het wildlife in de achtertuin: zwarte beer, eland, kolibri en coyote

Een goed gesprek met de Bald Eagle

Rijdend van ons huis naar het dichtstbijzijnde dorp (en dat is toch zo'n 45 minuten rijden met een four wheel drive) over een zandweg naast een steile berghelling, uitkijkend over de Methow rivier, zagen we ineens drie eagles zitten, hoog in een boom. Naderend met de truck, vlogen er helaas meteen twee op.

Niet geheel klaar voor het maken van foto's maar zeer ongeduldig en eager om te fotograferen, stapte ik uit terwijl mijn man nog langzaam doorreed met de truck. De truc is om daarbij niet het portier van de truck hard dicht te laten vallen en van tevoren de autoruiten te sluiten voor onze altijd aanwezige en meereizende twee honden.

Doordat de boom waarin de overgebleven eagle zat, op de rand van een afgrond stond, kon ik slechts vanaf één zijde een foto te maken.

Ik rommelde wat met mijn lens en omdat alles niet snel genoeg naar wens ging, mompelde ik binnensmonds enkele beter niet te herhalen woorden. Ik startte daarop een wat vriendelijker gesprek met de eagle. Zacht en met enigzins hoge tonen in mijn stem. Kijkend naar deze foto maakt duidelijk dat hij me wel degelijk verstaan had.

Een goed luisterend oor...

Camera-instellingen:
Deze foto is gemaakt met de Nikon D90 en met een Nikon 70-300 mm f/4-5.6 lens op de automatische en zogeheten Sportsetting, ExposureTime: 1/2000, ISO-400. Omdat de tijd drong was ik eigenlijk niet helemaal goed voorbereid. Vandaar die 'paniek'-stand met automatische sport-instelling.

Omdat de eagle zo goed bleef zitten was dit achteraf niet nodig en had een sluitertijd van 1/125e seconde ook volstaan. Het diafragma (f/11) zorgt eigenlijk voor teveel scherptediepte, naast de factor dat ik dichtbij zat en niet teveel hoefde in te zoomen.

De takjes rondom het dier werden dus veel te scherp weergegeven en leidden de aandacht af van het dier. Ik heb er in de nabewerking een aantal uit ge-shopt.

Insmeren met poep?

Zoals ik al eerder beschreef, is geur belangrijk voor het fotograferen van wildlife. Waar veel mensen niet aan denken in de eerste plaats is hoe je zelf ruikt en hoe je zal overkomen op de dieren die je wilt fotograferen.

Daarbij bedoel ik niet je eigen lichaamsgeur, maar ook daar moet je rekening mee houden. Wonend in een beschaafde wereld is het bijna ondenkbaar hoe bijvoorbeeld onze schoongewassen kleren ruiken voor wildlife.

Denk hierbij aan de veelal gebruikte wasmiddelen. Die hebben bijna allemaal een toegevoegde geur, die je vervolgens niet zomaar weer uit je kleren wast.

Pootafdruk en uitwerpselen van een kleine beer met abrikozenpitten erin.
Wilde dieren hebben een zeer gevoelige neus en worden onmiddellijk van grote afstand gewaarschuwd voor een voor hen onbekende geur. Dus probeer voordat je die close-up foto wilt maken van die geuren af te komen.

Ook shampoo, deodorant en dergelijke hebben grote invloed en blijven lang te ruiken. Nee, je hoeft je niet in te smeren met poep, maar probeer je geur zoveel mogelijk aan te passen aan de omgeving.

Lokale, biologische produkten

Ook een moeilijk bespreekbaar punt, maar een waarheid als een koe; eet gezond met lokale, biologische producten. Want hoe je er ook tegenover staat, het eten van lokale producten zonder chemische middelen, maakt dat je ruikt naar je omgeving.

Ik weet dat dit voor velen zelfs niet eens gedeeltelijk te realiseren is door misschien alleen maar medicijngebruik te noemen, maar denk eraan dat alles in je omgeving kan helpen in hoe je overkomt op het wildlife dat je wilt fotograferen.

Onze achtertuin, vol met voedsel!

Watercress en berensporen

Insmeren met takken en bladeren uit de omgeving en of eens een keertje lekker in de modder kruipen kan daarbij zeker helpen. Het jarenlang afgelegen wonen, maakt mijzelf bijzonder gevoelig voor geur.

Zo ruik ik in de zomer waar bijvoorbeeld een beer gelopen heeft. Nu zeggen veel mensen dat beren stinken, maar dat is niet zo met beren in hun eigen natuurlijke omgeving.

Zelfs mijn man dacht dat ik nu wel heel ver ging, maar ik heb het hem vaak bewezen. De beer hier eet namelijk in grote hoeveelheden watercress uit de sloot, een zeer groen en voedzame plant met een voor mij bepaalde geur. De combinatie beer geur en watercress maakt dat ik altijd zijn sporen kan vinden.

Watercress en Brodiaea (eetbare knolletjes)
Het boodschappen doen in een supermarkt is voor mij dan ook anders dan in het verleden. Je hebt geen idee hoeveel geur de producten afgeven. Ik kan dan ook haarfijn beschrijven uit welke supermarkt de boodschappen komen die mijn man thuisbrengt in een afgesloten doos.

Door mijn eigen geur heel natuurlijk te houden voor wildlife, accepteerde dit vrouwelijke Mule hert dat ik heel dichtbij haar kwam terwijl ze uitrustte in de vroege winterzon.

Rustend hert, totaal niet verstoord...
Camera-instellingen:
Deze foto is gemaakt met de Nikon D5100 plus Tamron lens 16-300mm f/3.5-6.3. De foto is gemaakt op ISO800.

Door de laagstaande winterzon was er niet al teveel licht en je moet altijd alert zijn op het feit dat zo'n wild dier ineens kan opspringen en vluchten. Dus een snelle sluitertijd was al ingesteld voor de zekerheid. Achteraf bleek dit niet nodig.

Onbedwingbare nieuwsgierigheid...

Een wat minder schuw wild dier dat gewend is aan vreemde geuren is deze marmot, hier gezeten naast een pier aan de Pateros River. Ze leven tussen de geplaatste ruwe oeverstenen.

Hier komen veel toeristen, die een korte stop maken aan het mooi aangelegde, maar simpele recreatieve grasveld met voorzieningen.

De marmot kwam dan ook een kijkje nemen toen ik op de pier stond om foto's te maken van de rivier, hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. De ruwe stenen en het rustig kijkend dier maakte dat ik een leuke 'driehoek'-compositie kon maken van de stenen.

Marmot
Camera-instellingen:
Deze foto is gemaakt met de Nikon D5100 plus Tamron lens 18-200mm f/3.5-6.3. Voor deze foto geldt eigenlijk hetzelfde verhaal als de foto van het Mule hert.

De ISO staat iets minder hoog ingesteld (ISO: 720) omdat het dier vaak minder schuw is en er minder risico is op onverwacht vluchtgedrag. Maar ook hier moet je er altijd op voorbereid zijn, vandaar weer een snelle sluitertijd.

Nieuwe rondes, nieuwe kansen!

Elke dag in de natuur geeft nieuwe foto opportunities. Geen dag is hetzelfde en het zal mij zeker nooit gaan vervelen!

Photofacts Academy 11 jaar - Winactie!

Wil jij ontdekken hoe je de mooiste foto's kunt maken? Bekijk dan onze online fotografie cursussen. Meer dan 100 cursussen over fotografie, nabewerking en creativiteit.


We bestaan deze week 11 jaar. Dat vieren we met een gave winactie. Word nu lid van Photofacts Academy en ontvang 70 euro korting, ons gloednieuwe boek de Compositiebijbel én maak kans op meer dan 16.000 euro aan prijzen!

Direct aanmelden met korting + gratis boek + winactie

Over de auteur

Altijd 'ready and alert' en gewapend een fotocamera wandelt Tanja Thomas dagelijks in het ruige landschap van Methow (Washington State). De kansen op het spotten en fotograferen van wildlife liggen hier voor het grijpen, maar je moet alert zijn. 'Quick draw!' is hierbij haar motto.

8 reacties

Deel jouw mening

Let op: Op een artikel ouder dan een week kan alleen gereageerd worden door geregistreerde bezoekers.
Wil je toch reageren, log in of registreer je dan gratis.

Ook interessant

• 

  Strong Viking Mud Run fotograferen

  door Elja Trum

• 

  Een 'analoge' uitdaging

  door Erik Nevels

• 

  Kom jij ook naar het Nature Talks Fotofestival?

  door Nando Harmsen

• 

  Hoe fotografeer je boomkikkers?

  door Erik Nevels

• 

  Wildlife fotografie en de overstap naar mirrorless

  door Evert Doorn

• 

  Reflecties zien en fotograferen

  door Erik Nevels

Toon alle artikelen binnen Natuurfotografie