Geen 'back focus' probleem maar verkeerde scherpsteltechniek!

 100 schreef op dinsdag 1 mei 2018 om 00:18  | reageer

Tja, dat wordt lastig als je onderwerp buiten je scherptelpunten valt…
Ander nadeel is dat de lichtmeting van veel camera’s niet gekoppeld is aan alle individuele schepstelpunten waardoor je dan wel een scherpe maar mogelijk verkeerd belichte foto krijgt, zeker als er veel lichtverschil zit tussen je onderwerp en de achtergrond. En ja, ook dat is weer op te lossen door eerst een lichtmeting te doen op je onderwerp, die vast te zetten, dan de compositie te bepalen en dan scherp te stellen mits je voldoende tijd hebt om dat allemaal te doen.

Belangrijkste is denk ik dat je weet wat de voor- en nadelen zijn van de verschillende methodes (die op zich niet fout zijn). Als je op f/1.4 fotografeert is een nauwkeurige scherpstelling belangrijker dan op f/8 of f/11 omdat de scherptediepe op f/1.4 veel kleiner is. Als je op hoge ISO fotografeert is een correcte belichting belangrijker omdat je veel minder ruimte hebt voor correcties achteraf door een lager dynamisch bereik.

zoals je de foto laat zien met die batterij kan natuurlijk nooit zijn door hercompostie bij een diafragma zoals je nu hebt gebruikt. Dit is gewoon 1 x scherp gesteld op batterij en 2e keer op achtergrond. zo groot kan het verschil nooit zijn. Of je moet wel heel ver van je oude compositie zijn afgeweken in dit geval. Ik leg het aan mn cursisten in principe ook zo uit zoals je omschrijft vanwege de schuine lijn versus een rechte lijn. Vaak laat ik het zien dat wanneer je op een pupil richt en je maakt een hercompositie je dan juist je scherpstelpunt iets naar voren haalt en dan bijvoorbeeld de wenkbrauw scherp krijgt. Doordat je van een rechte lijn naar een schuine lijn gaat wordt de afstand tot je punt verder waar je op wenst scherp te stellen. Zelf zet ik altijd mn scherpstelpunt in de hoek waar ik ook de scherpte wil hebben. Vooral op lage diagrafma's is dat bijna een must.

Ik moet frequent groepen fotograferen en dan maak ik gebruik van de 'regel van één derde'. De scherptediepte ligt voor één derde vóór het scherpstelpunt en twee derden achter het scherpstelpunt. Daarom stel ik scherp op de ondergrond vóór de dichtste personen van de groep, zoals ik van een beroepsfotograaf geleerd heb. Dat geeft me goede resultaten. Dat is natuurlijk iets minder van toepassing bij extreem grote diafragma's of bij macrofotografie.

Vandaar dat ik nog altijd zelf scherpstel, manuel dus..

Eigenlijk wil Michelle niet afvallen, ze komt altijd met goede verhalen, maar in dit geval had ik al een beetje twijfel, en de uitleg van Rob snijdt toch echt wel hout. Kortom, we moeten terug naar de tekentafel, misschien wel letterlijk.

 Michelle Peeters schreef op dinsdag 1 mei 2018 om 13:00  | reageer

Ik heb het extra plaatje in het artikel toegevoegd, dat werkt niet in de comments.

Een heldere uiteenzetting. Denk lokeend aan het gebruik van een scherptediepte calculator. Hiermee reken je de afstand uit waar binnen alles scherp is bij je instelling. g / brandpunt / afstand

Hoebert.

 Michelle Peeters schreef op dinsdag 1 mei 2018 om 15:06  | reageer

Een nog mooier plaatje, en het kan dus wel in de comments!

Het nodal point staat niet vast, dat is wat het is. Als je zou scherpstellen en vervolgens compositie bepaald met en pano-head dan had je het probleem niet. Maar ja, da's wat omslachtig. Met de hand scherpstellen is ook leuk

Beste Michelle,
Heb met heel veel belangstelling je info gelezen over back & front focus.

Ook de reacties zijn voor mij leerzaam.

Naar aanleiding daarvan graag feedback.
Ik ben n macro liefhebster. Schiet mt n D7200/nikon 105 mm.

Het scherpstellen doe ik alsvolgt:
Gebruik 1 scherpstelpunt.
In de M stand of A
Bepaal mijn standpunt
Verplaats mijn scherpstelpunt dmv pijltjestoetsen op de achterzijde v.d camera.
Heel vaak niet het middelste scherpstelpunt.
De D7200 die geeft aan waar je scherpstelpunt valt. Dus voor/achter of op het onderwerp.

Vaak gaat de camera "pendelen" dan zit er niets anders op dan in de M stand te schieten.

Ik vind dat mijn foto's vaak net de scherpte missen die ik voor ogen heb.

Is deze werkwijze wel een goede. Graag jullie tips/feedback.

Allemaal goed en wel ... ik zie de laatste tijd te veel technische uitleg. Wanneer gaan we eens kunst beoefenen en leren zien? (hoewel dit onderwerk er el mocht zijn zenne)

Ik heb onlangs een artikel over dit onderwerp gelezen in het Belgische fototijdschrift 'Shoot' . Daarin stond dat dit probleem niet kan voorkomen bij systeemcamera's omdat bij dit type camera de scherpstelling gebruikt maakt van het beeld op de sensor.

Heel goed artikel. Dank je wel. Vooral de reactie van Bart is iets om rekening mee te houden.

@Riet Machielsen: waarom zou het bij een systeemcamera anders zijn. Ook daar wordt de scherpstelling vastgehouden als je de ontspanknop half ingedrukt houdt. ALs je daarna een nieuwe compositie bepaalt dan blijf je de ontspanknop ingedrukt houden. Dus theoretisch kun je dan uit focus zijn.

Een erg leuk artikel, omdat de natuurkundige achtergrond wordt verklaard en er ook bruikbare oplossingen worden aangedragen.

 Paul Oosterlaak schreef op zondag 6 mei 2018 om 13:34  | reageer

Het probleem bij focus recompose zit hem niet in de verandering van afstand. Ik heb hier in het verleden eens aan gerekend (simpel met Pythagoras) en pas bij f/1.2 kan dit een probleem vormen omdat dan de afwijking groter dan de halve DoF is. Michelle laat met haar tekeningen duidelijk zien waar het probleem zit. Maar... om iets duidelijk te maken moet je overdrijven en dat is juist in dit geval funest. Je beweegt je lens namelijk vanuit het midden van je beeld naar een 1/3 lijn. Dit is slechts 1/6 van de beeldhoogte. Gooi je hier Pythagoras tegenaan, dan blijkt de verandering van afstand minimaal te zijn.

Waar zit dan wel het probleem?
1. de fotograaf beweegt zijn camerasensor niet rondom een vaste as. Als je met een kleine DoF werkt, is een beweging van een paar cm in de richting van je onderwerp funest (je focusvlak verschuift namelijk mee). Als je gaat draaien met je camera is het lastig om dit precies om een denkbeeldige as te doen.
2. je model beweegt ook, dus eigenlijk zou je continu autofocus moeten gebruiken.

Gelukkig hebben veel moderne dslr's meer dan 1 crosstype punt. Helaas is die memo nog niet bij iedere fabrikant goed aangekomen. Alhoewel Nikon met het 153punts AF-systeem (D500, D5, D850) een mooie spreiding heeft van crosstype punten, is de rest van hun camera's uitgerust met crosstype punten rondom het midden en niet op de 1/3 lijnen. Bij Pentax zie je hetzelfde. Bij Canon hebben ze dit ook lange tijd gehad, maar dat hebben ze bij bijna alle dslr's (behalve de echte instapdslr's met het 9punts AF systeem) opgelost.

Nog een paar misconcepten in berichten uit de wereld helpen:
- macrofotografie is meetkundig gezien niet anders dan "normale" fotografie. Ja, de DoF is heel klein, maar de afstand tot aan je onderwerp ook. De verhoudingen blijven verder wel gelijk, dus ook de afwijking in afstand in relatie tot de DoF. Wel is het lastiger vanwege de beperking van de fotograaf die handheld het shot wil recomposen (zie 1. hierboven).

-het scherptevlak ligt niet 1/3 voor en 2/3 achter het onderwerp. Dit is een heel hardnekkig misverstand wat ooit in de wereld is gebracht en telkens weer als waarheid wordt verkondigd. De verdeling van de DoF is afhankelijk van de focusafstand en de hyperfocale afstand van de gebruikte parameters. Vaak ligt de verdeling dichter in de buurt van 1/2 voor en 1/2 achter. Bij de hyperfocale afstand is de verhouding 1 : oneindig

-ook met fasedetectie op de sensor kun je back- of frontfocus krijgen. Fasedetectie is een meting die de lens opdracht geeft om op een bepaalde afstand scherp te stellen. Dit kan altijd nog fout gaan. Met contrastdetectie kan dat bijna niet, omdat er continu contrast gemeten wordt en bij de juiste focus is dit contrast maximaal. De truc die fabrikanten dan uithalen is een combinatie van beiden. Eerst de fasedetectie gebruiken om heel snel bijna scherp te stellen en vervolgens contrastdetectie om te finetunen

@-mj- Nee, dit maakt niets uit daarvoor. Het enige verschil is dat je dan de autofocus los haalt van het ontspannen van de sluiter, waardoor je ervoor kunt kiezen om niet opnieuw scherp te stellen als je de foto wil maken. Dit is vooral bruikbaar met continu autofocus. Bij AF-S kun je ook gewoon de sluiterknop half ingedrukt houden en recomposen.

 Paul Oosterlaak schreef op dinsdag 8 mei 2018 om 00:52  | reageer

Natuurlijk is DoF een afgesproken waarde en totaal afhankelijk van de uitvergroting en de eisen van de fotograaf. Maar je bent het met me eens dat het focus recompose verhaal ansich niet het probleem is, maar meer de beperkingen van de fotograaf en het model in hun bewegingen.