Moet je foto's wel nabewerken?

Er is dan ook een verschil tussen nabewerking en nabewerking. Zoals de vorige reageerder stelt is en aanpassing van witbalans oid prima om je foto iets beter te maken. Het voorbeeld in het artikel laat echter zien dat je de functie van de foto veranderd. Je hebt snel en foto gemaakt en je wilt deze nu aanpassen zodat hij opvalt. Prima, maar dat is dus een verdere aanpassing. Je hebt het over en heel andere vorm (en doel) van nabewerking. Daarbij de opmerking: je stelt dat de foto nu een verhaal verteld, ik ben benieuwd welk verhaal want bij het totstand komen van de foto is gebleken dat je snel een foto schoot. Dus welk verhaal vertrek je nu over deze vrouw na de aanpassing?
M.i. is nabewerking prima, een goede foto kun je er beter van maken. Je moet niet proberen om en slechte foto nog toonbaar te maken. Dit moet je m.i. bij het maken van de foto afvangen. Daarom zie ik ook een helder verschil tussen instellingen doen op je camera vooraf en nabewerking op de computer achteraf.

 Charles schreef op zondag 28 juni 2015 om 14:40  | reageer

In de kleurenversie van de foto met de vrouw en haar kind zien we een vrouw die over haar kind heen naar iets buiten het beeldkader kijkt. Haar pupillen lijken net iets uit het midden te staan wat er op wijst dat ze bewust ergens naar kijkt.

In de zwart wit versie verandert haar expressie. Met name door het zwart rond haar ogen. Het idee ontstaat dat de moeder haar kind ‘beschermt’. In de kleurenfoto zien we eerder een moeder die haar kind draagt omdat het moe is van het lopen.
Hoe moet ik deze ogenschijnlijke verandering van de ‘werkelijkheid’ zien? Je zegt dat je met de fotobewerking juist het maximale uit de foto wilt halen.

Je zegt dat je een foto van een vrouw met een kind gemaakt hebt ‘en een hoop andere mensen die niets met het onderwerp te maken hebben’. Die gedachtegang ontgaat mij bij de kleurenfoto al een beetje, maar in de bewerkte zwart wit versie krijgt de omgeving een nog sterkere rol dan in het origineel. De mensen rond haar vormen een drukte of bedreiging die in de zwart wit foto van de vrouw begint af te stralen.

Wat je in een fractie van een seconde naar de camera deed grijpen om deze foto te maken, verraad je ons overigens niet in je verhaal. Tenzij dat moment al vervlogen was door de handling van de camera die aan het nemen van de foto nu eenmaal vooraf gaat, zoals je zelf al suggereert.

Als we ervan uitgaan dat bij mensen de ogen vaak het belangrijkste onderdeel is, dan hebben die onder de fotobewerking wel te lijden, denk ik. Dat geldt niet alleen voor de vrouw, maar ook voor die van de mensen op de achtergrond waarbij de pupillen zelfs verdwijnen in de bewerking.

Ik vond de titel van dit artikel erg interessant - het is een vraag die ik mezelf bij veel foto's stel: moet ik deze foto nabewerken? Het artikel zelf mist volgens mij wat aspecten:
- in het 'analoge tijdperk' werd er in feite ook wel aan nabewerking gedaan. Professionals deden dit zelf in hun doka (dmv filters, doordrukken en zo nog wat technieken) voor de gewone amateurfotograaf was dit (zeker voor kleurenfoto's) wat lastiger. In de afdrukcentrales werd er bij het afdrukken van foto's standaard meestal wel wat gecorrigeerd (op licht, witbalans, contrast). Misschien wel vergelijkbaar met wat de camera zelf doet als je in jpeg fotografeert ipv RAW.
RAW moet natuurlijk altijd nabewerkt worden.
- dan kom je op het aspect van het al dan niet 'weergeven van de werkelijkheid'. Ik ben het met Iris eens dat je bij het maken van een foto eigenlijk altijd een enigszins 'gekleurde blik' geeft op de 'werkelijkheid'. Dat is ook de bedoeling van fotografie, wat mijn docent er bij mij heeft ingestampt als fotograaf is om ernaar te streven de 'registratie te ontstijgen', door middel van bijvoorbeeld standpunt, focus, uitsnede etc. Dat kun je door middel van nabewerking verder benadrukken of uitwerken. Maar dan moet de foto op zich wel 'goed' zijn.
- ik zie echter heel veel foto's op internet die op zich niet erg boeiend zijn, maar die de (amateur)fotograaf door middel van nabewerking toch nog boeiend of interessant probeert te maken. Rare kleurbewerkingen, overdreven vignettering, zwart/wit-bewerkingen of juist veel kleurverzadiging, en ook veel HDR-foto's lijden m.i. onder dit fenomeen. De bewerkingen proberen iets aan de foto toe te voegen ipv het omgekeerde want ook in de fotografie geldt volgens mij 'less is more'.
Dat laatste gebeurt voor mij niet bij de zwart-witbewerking van de vrouw met het kind: er is geprobeerd iets 'dramatisch' te maken van dit beeld maar ik vind de bewerking erg grof, de vrouw is er lelijker op geworden en ik zou er persoonlijk bezwaar tegen hebben als ik op deze manier zou worden geportretteerd terwijl ik nietsvermoedend met mijn gezin een middagje liep te winkelen... (Met een telelens is het 'goedkoop' portretjes maken van anonieme omstanders, als fotograaf is het goed om hier af en toe toch bij stil te staan). Die omstanders in deze foto doen er wel degelijk toe, je legt een vrouw in een menigte vast, en probeert er op deze manier heel geforceerd een portretfoto van de maken. Als fotograaf is het ook de kunst om bij het terugkijken voor jezelf vast te stellen dat het aspect wat jij wilde vastleggen niet zo sterk is overgekomen zoals jij wenste. En dat de foto dus niet gelukt is zoals je hem bedoeld had. Dat gebeurt mij heel vaak (zeker bij straatfotografie) zoals dat bij de meeste fotografen het geval is. Heel soms is zo'n foto dan toch geslaagd, maar op een andere manier.

Ik bewerk zelf de meeste van mijn foto's toch iets na, meestal om wat kleur en licht te corrigeren en uit te snijden. De term 'bewerken' is veelomvattend en iedere fotograaf bepaalt hier voor zichzelf zijn grenzen in. Persoonlijk houd ik meer van subtiel en 'natuurlijk', in die zin dat de meeste mensen bij het bekijken niet in de gaten hebben dat de foto bewerkt is. Een heel enkele keer gebeurt dat me ook: dat ik een foto tref waarbij elke bewerking afbreuk doet aan de foto. Less is more!